Bölüm 17
Çevirmen: Rainbow-Novel

Aklımı kaçırdım.

Jean yüzüne tokat atar gibi soğuk su çarptı. Yüzü uyuşmuş ve donmuştu, sanki bunu daha önce defalarca yapmış gibiydi. Kendini kuruladı ve hemen pişman oldu. Havlunun yumuşak dokusu yüzünde gezinirken, onun dudaklarının daha da yumuşak hissini hatırladı.

Ayrıca öpüşmeden sonra Maximilian’ın yüzündeki ifade de aklına geldi. Gözleri hafifçe kapalıydı ve usulca gülümsüyordu. Bu görüntü tuhaf bir şekilde midesini bulandırdı. Jean havluyu fırlatıp attı. Suçlanacak kimse yoktu. Maximilian Joachim, her zamanki numarasını yapmıştı ve kendini kaptıran da o olmuştu. Bu aptalca bir şeydi.

Marki Rubin’in bahçesinde iki kez öpüşmüşlerdi. Jean dudaklarını çeker çekmez, Maximilian onu kendine çekmişti. Yumuşak dudaklar alt dudağını yakaladığında ağzını açacak hali yoktu ve Maximilian onu kendine çekip dilini emdiğinde, ona sarılması doğaldı. Onun düz göğsünü ve sıkı vücudunun dokusunu hissedebiliyordu ama bu onu rahatsız etmedi. Aksine, garip bir heyecan duygusu kaplamıştı içini.

Jean kısa bir iç geçirdi. Bir kız gibi açgözlülükle onun dudaklarını nasıl kovaladığını hatırlıyordu.

Maximilian tekrar başladı ama öpücük ancak Jean’i nazikçe ittiğinde sona erdi. Jean ellerini yavaşça diğerinin yanaklarından indirdi, zihni daha sonra birinin onları görmüş olabileceği düşüncesiyle yarışıyordu, ama kalbi şaşırtıcı derecede sakindi. Ta ki bahçeden çıkıp tam zamanında arabaya binene kadar.

Arabada soğukkanlılığını kaybetti. Maximilian usulca ıslık çaldı ve hiçbir şey söylemedi ama nedense Jean yüzüne bakmakta zorlandı. Jean, sanki onun çözülmemiş duygularını okuyabiliyormuş gibi, bakışlarını kaçırarak pencereye yapışmış oturuyordu. Maximilian, Jean’in ona verdiği kürkün üzerinde uyumuyor olsaydı, tüm bu süre boyunca pencereye doğru kayacaktı.

“Çarşamba günü görüşürüz.”

Uzun bir yol kat etmişlerdi ve varış noktalarına ulaştıklarında güneş alacakaranlıktı. Marki Rubin’in gece kalma isteğine Maximilian kararlılıkla karşı çıkmıştı.

“Sizi eve götüreceğim.”

Jean, o şafak vakti sarayda değil ama başkent sokaklarında veliaht prense söylediği sözleri hatırladı. Veliaht Prens başını sallayarak hafifçe gülmüştü.

“Etrafa bir göz atacağım.

Bir koruma alacağım…….”

Jean bir an için cümlesini nasıl bitireceğini düşündü. Bitirmedi, çünkü bunun rakibinin gururuna bir darbe olacağını biliyordu. O bu imparatorluğun veliaht prensiydi. Korumasız dolaştığı doğru olsa bile bunun kendisine hatırlatılmasına gerek yoktu. Yumuşak bir sesle devam etti.

“Buna ihtiyacınız olacak.”

Maximilian basit ama güçlü bir şekilde cevap verdi, “Jean. Korumam zaten bu caddede, senin görüş alanının dışında.”

İşte bu kadar. Sesin sertliği daha fazla tartışmayı imkânsız kılıyordu. Jean, Maximilian sabah sisinin içinde kaybolurken sadece kafasının arkasına bakabildi, rakibine tutunamadı. Sonra arabayı çalıştırdı ve Erhardt’ların evine geri döndü.

“Koruma…….”

Daha sonra arabayı izlemekle görevlendirilen paralı askerlere yanlarında böyle bir adam olup olmadığını sorduğunda hepsi başını yana salladı. Demek ki veliaht prensin gururuydu. Jean çenesini ovuşturdu ve düşündü. Maximilian’ın arkasına yerleştirdiği adam, diğer adamın sokaklarda tek başına gezindikten sonra saraya döndüğünü bildirdiğine göre, zahmet etmemesi gerektiğini bilen bir yanı irkildi.

Garip bir duyguydu. Jean yatağında doğrulup gözlerini gölgeledi. Maximilian Joachim’e gereğinden fazla ilgi gösterdiğinin farkındaydı. Bunu biliyordu ama kolay kolay kontrol edemezdi. Chantelle Francis’in saçmalıklarını duyduğundan beri değil.

Korumasının olup olmaması önemli değildi. Hayır, korumaları. En başta onlara sahip olmak çok saçma. İş başladığında, Maximilian Joachim nasıl olsa ölecek. Ya bizim ellerimizle ya da bu oyuna kanan açgözlü bir Grandük’ün elleriyle.

Bu yüzden biraz daha erken, kazara ölmesi onun için daha iyi olabilirdi. Zengin bir asilzade gibi davranarak sokaklarda yürürken saldırıya uğraması ya da bir at tarafından ezilmesi Jean’i ilgilendirmezdi. O da bunu biliyordu.

Ama…… o zaman…… her ihtimale karşı…… ya gerçekten küçük inciyse?

Bir an için ürkütücüydü. Jean ayağa fırladı. Üzerinde küçük incinin yazıları olan peçeteyi ve ona gelen ve ondan giden mektupları tekrar çıkardı.

Mektuplardan birinde, başından beri aradığı kelimeyi, ezberlediği ama yanlış anladığından korktuğu kelimeyi buldu. Zaten ezberlemiş olduğu ama yanıldığından korktuğu bir kelime.

Tarihte bazı şeyler kaçınılmazdır. Yeni bir dünya için.

Yeni bir dünya… Küçük İnci bunu kesinlikle yazmıştı. Jean’in devrimcilere katılma konusunda kararsız olduğu zamanlardı. Yoldaşlarıyla paylaştığı kendi inançları vardı ama o zamanlar Küçük İnci’nin istekleri onun için her şeyden daha önemliydi. Küçük İnci’nin Joaquim’de bir aristokrat olduğunu biliyordu ve çoğu aristokratın Devrime, Cumhuriyete ve eşitlik fikrine nasıl baktığını biliyordu.

Eğer Küçük İnci de soyluların geri kalanıyla aynı fikirdeyse, Jean tek kelime etmeden Devrimci Parti’den istifa ederdi. Jean’in niyeti Küçük İnci’yi bulmak, Devrim’den önce onunla birlikte kaçmak ve onun hizmetinde yaşamaktı. Bu nedenle yoldaşlarından hiçbirine Küçük İnci’nin varlığından bahsetmemişti. Ama diğer adam, akıcı el yazısından da anlaşılacağı üzere devrimi benimsemişti.

Jean gerçekleri bir kez daha kontrol ederken derin bir nefes aldı. Evet, bu doğru. Maximilian Joachim küçük inci değildi; o bir Joachim’di, imparatorluk Joachim’iydi ve Devrimi desteklemek şöyle dursun, alevlerinin tutuştuğunu bilse onları söndürmekte tereddüt ederdi.

Kim olduğumu bildiğini söylüyor ama eğer söylediği kadar kurnazsa, bunu anlaması zor değil.

Belki o sırada takıldığı soylu çocuklardan bazıları onu tanıyabilir diye bir iki kez düşünmüştü, bu yüzden hepsinin başkente gelmiş büyük soylular olduğundan emin olmak için zahmete girmiş ve adlarını gerçek adlarıyla değiştirmişti. Johnny’nin arkadaşlarından pek azı dük rütbesine sahipti ve sahip olsalar bile, mali durumları şu anki Erhardt ailesinden çok da farklı değildi. Aradan on yıl geçmiş, isimler ve unvanlar değişmişti ve hiç kimse o zamanki kıpırdanmalardan bahsetmeye cesaret edemiyordu.

Maximilian Joachim veliaht prens olduğu için bunu yapabiliyordu. Jean ve yoldaşlarının göz ardı ettiği bir yenilgiydi bu. Kibirli, kendine hizmet eden veliaht prens kimsenin umurunda değildi. Veliaht prensin detaylara bu kadar önem verdiğini bilseler bile, bir dükün damadı haline gelmiş bir adamı yatağına davet edeceği kimin aklına gelirdi ki?

Jean eşyalarını dikkatle yerleştirdi. Uzun süren gidiş geliş yolculuğu ve yapması istenen beklenmedik iş onu huzursuz etmişti. Güneş ışığı pencereden içeri girmeye başlamıştı ama yatağa uzanıp perdeleri çekti. Kafasını dağınıklıktan arındırdıktan sonra, daha önceki düşünceleri geri gelmedi. Bunun yerine Jean Erhard uykuya daldı.

Rüyasında Akademi’nin kütüphanesindeydi. Kütüphanenin bir köşesinde oturmuş, en sevdiği kitabı okuyan bir çocuktu. Sonra, sayfaları çevirirken, biri önüne bir yığın kitap koydu. Jin kitabından başını kaldırıp rakibinin gölgesine baktı. Göz göze geldiler. Diğeri sırıttı. Gözleri kül rengiydi.

.

.

.

Bir şaheser okuduğumuzun farkında mısınız 🤧 webtoonu da kitabı kadar başarılı gidin okuyun hemen♥️

Rainbow-Novel'in serileri