Bölüm 18
Çevirmen: Rainbow-Novel

Hafta sonunda Roberto Joachim Jean ile temasa geçerek Çarşamba günü akşam yemeğine davet etti. Tam da beklediği gibi oldu.

Jean nazik bir yanıt yazdı. Davet için teşekkür etti ve seve seve kabul edeceğini söyledi ama aynı zamanda Çarşamba sabahını İmparatorluk Sarayı’nın en seçkin konuğuyla geçirmek için oraya zamanında gitmenin biraz sıkışık olabileceğini de ince bir dille ima etti. İşlerin yolunda gideceği konusunda umutluydu.

Bu arada başkentte İmparator’un sağlığının kötüye gittiğine dair söylentiler dolaşıyordu. Yaşlı adam o kadar uzun süredir hastaydı ki cennete çağrılmak üzereydi ve Büyük Dük ile Veliaht Prens’in İmparator’un odasına girip çıktıkları ve mızrak dövüşü yaptıkları hakkında sürekli söylentiler vardı. Maximilian Joachim, İmparator’un tek oğluydu ve Arşidük Robert İmparator’un altı kardeşinden veliahtlığa en yakın olanıydı, bu nedenle aralarındaki ilişkinin gergin olması anlaşılabilir bir durumdu.

“Hasta ruhlu bir veliaht prens, saçakların kılıcı Arşidük’ü nasıl yenebilirdi?”

Ancak çok az kişi dövüşün sonucuna dikkat ediyordu. Sonu zaten belliydi.

Jean, Wickham’a şöyle dedi, “Belki de şimdilik……seninle karşılaşmamamız en iyisi. Büyük Dük yüksek alarmda olacaktır.”

Giyinme odasından yeni giyinmiş şekilde çıkıyordu. Terzi dükkânında karşılaşmışlar ve bu bir tesadüfmüş gibi davranmışlardı. Wickham’ın Chantelle’e bir elbise almak için, Jean’in de, Robert Joachim’le buluşmadan önce yeni bir takım elbise diktirmek için bahanesi vardı. Terzinin iş arkadaşı olması sayesinde risksiz bir buluşmaydı ama bu sinirlerin gerilmesine engel olmadı.

“Eminim burada olup bitenlerle ilgilenmiyorlardır.”

Wickham homurdandı. Haksız da sayılmazdı ama Jean başını yana salladı.

“Unutma Nathan, yüksek mevkilerdekilerin huzursuzlukları dikkat edilmesi gereken bir şey olsa da, bizim gibilerin huzursuzlukları ezilmesi gereken bir şeydir.”

Wickham bunun üzerine usulca iç çekti. Sonra başını salladı. Cildi aynada iyi görünmüyordu. İş ciddiyetle başlarken gergin görünüyordu.

Jean onun ten rengini inceleyerek sordu, “İşe alımlar iyi gidiyor sanırım?”

Wickham mırıldanarak başını salladı. Terzideyken diktirdiği yeni ceketini deniyordu.

“Çoğunlukla gazeteciler ve şövalyeler. Arşidük’ün yanından birkaç şövalye daha bize katıldı.”

Bu iyi bir katılımdı. Sadece geçimlerini sağlamaya çalışan sıradan insanları bu riskli işe çekmeye gerek yoktu. Tek ihtiyaçları olan insanları işe alacak parası olan zengin bir adam, haberi yayacak bir gazeteci ve bu konuda gerçekten bir şeyler yapacak bir hikâyeydi.

“……Peki ya katedral?”

Ama nedense aklına günün erken saatlerinden bir sahne geldi. Wickham kaşlarını çatarak arkasını döndü. “Katedral mi?” diye tekrarladı. “Rahipler gibi insanları mı kastediyorsun?” diye sordu.

Sesi hoşnutsuzluk ve şüphe karışımıydı. Kuşkulanmak için bir nedeni vardı. Katedralde tanrılara ibadet eden rahipler, imparatorluk ailesinden sonra ülkenin en zengin adamları arasındaydı. Varlıklı ve çıkarları olan kişilerdi. Muhafazakârlık açısından aristokrasi kadar muhafazakârdılar. Ama…….

“Bizim…… insanları çekmemize gerek yok.”

Ondan önce ekmek alan insanlar farklıydı.

Jean temkinli bir şekilde konuştu, “Bence içlerinden bir ya da ikisini maddi olarak desteklesek daha iyi olur. Bize bağımlı gibi görünüyorlar. Yiyecek alıyorlar.”

Wickham homurdandı. “Chantell gibi konuşuyorsun.” diye alay etti. Jean gözlerini kıstı. Wickham bunu önemsemedi.

“Jean, bu sadece savaş hattında dikkat dağıtmak için.”

“Buna yoldaşların çemberini genişletmek deniyor.”

“Yoldaşlar mı? Kim? Katedrale güvenen insanlar mı? O sokaklarda yaşayan insanlar mı? Onları yoldaş olarak kabul etsek bile, bizim için ne yapabilirler Jean?”

“Ülkeyi alt üst edebilirler ve biz başardıktan sonra bile bu çok olacak. İç savaşlar sıklaşacak. Bizi destekleyecek yeterli insanımız asla olmayacak.”

“Tanrım!”

Jean bunu mırıldanırken Wickham’ın çenesi düştü. Başını sallıyor, gözleri kocaman, bakışları net bir şekilde odaklanmış. İnanmayarak sordu:

“Bizi destekleyecek insanlar mı? Şu anda masaya yemek koyamayan insanlar mı? Buna gerçekten inanıyor musun?”

“…….”

“Yardımcı olsalar bile Jean, şu anda dışarı çıkmamıza gerek yok, Katedral ile aynı yataktayken olmaz. Devrim başladığında ideoloji onları da beraberinde getirecek ve herkesten önce kimin bayrağımız altında toplanacağını biliyorsun.”

Bu çok saçmaydı. Wickham özgürlük ve eşitlik ideallerini çok fazla önemseme eğilimindeydi. Nispeten varlıklı bir ailenin en tepesinde doğup büyümüş olmak ve kalıtsal olmasa da bir şövalye olmak buna yardımcı olmuş gibi görünüyordu.

“Nathan Wickham.”

Ama Jean’in açlığın gücünü tartışmaya devam etmesine gerek yoktu. Önlerindeki ekmeğin özgürlük ve eşitlik gibi kelimelerden daha değerli olabileceğini kolayca kabul etmeyeceklerdi. Ya da ilan ettikleri özgürlük ve eşitliğin onlara için için yanan bir ikiyüzlülükten başka bir şey gibi gelmeyebileceğini.

“Yoldaşlarından biri olarak sadece bir öneride bulunuyorum, ama madem bir öneride bulunuyorum, en azından bunu tartışalım. Ben zaten fikrimi söyledim, sadece sonuçları duymam gerekiyor.”

“Ama…….”

“Bunu hizipler düzeyinde yapmak zorunda değilsiniz, ben de kuma bir çizgi çekeceğim, kararınızı verdiğinizde bana haber ver.”

Wickham başını salladı ama yüz ifadesi ses tonunun sertliğinden dolayı hoşnutsuzdu. Jean ayağa kalktı. Terzi elinde bir kumaşla dönüyordu. Koyu gri renkli, kalın bir deriydi. Jean düğmelerdeki mücevherlere ve yeni önlüğünün tasarımına o anda karar verdi. Robert Joachim’e varlıklı olduğunu bir kez daha kanıtlaması gerekiyordu.

“O katedral…….”

Wickham dükkândan çıkmadan önce kendi kendine bir şeyler mırıldandı. Başını salladı ve uzaklaştı. Jean bir süre oturdu ve ancak uygun bir zaman geçtiğini hissettiğinde dışarı çıktı. Sokak güneş ışığıyla yıkanıyordu. Öğle vaktiydi ve katedralin çanları çalıyordu.

Joachim’im.

Veliaht prensin tatlı tatlı mırıldanan sesini hatırladım. Sanki değerli bir şeye bakıyormuş gibi konuşuyordu ama Jean’in gözüne o sokak ışıkta utanç verici bir şekilde perişan görünüyordu. Orada burada, boyalı duvarların altında, bir grup asılı kadın ölü gibi oturuyor, fareler ise düşmüş çivileri yiyerek aralarında koşuşturuyordu. Ve tıpkı o farelere benzeyen, çömelmiş ve yürüyen insanlar vardı. Burası ölmekte olan bir sokaktı, ölmekte olan bir ülkeydi.

“Hadi ……. adrese geri dönelim.”

Onlara biraz ekmek vermek bir şey değiştirmeyecekti. Bilmiyordu ama belki birileri biraz daha uzun yaşayabilirdi. Jean arabaya tırmanırken düşündü. Birisi onun küçük, önemsiz iyilik hareketi sayesinde yeni bir dünya görecekti.

Yani bu Maximilian Joachim için verilecek bir karar değildi. Jean penceredeki kırağıları sildi. Yüzü bir an göründü, sonra tekrar kayboldu. Yüzünde şifreli bir ifade gidip geliyordu.

.
.
.

“Geç kaldın.”

Çarşamba günü saraya vardığında Maximilian her nasılsa uyanıktı. Cübbesine varıncaya kadar özenle giyinmişti ve Jean biraz şaşırmıştı. Saraya yaklaşık on dakika geç gelmişti ve Maximilian’ın her zaman yatağında yayılmış olduğunu hatırlıyordu.

“Özür dilerim.”

Başını hafifçe eğdi. Maximilian omuz silkti. Şövale, tuval ve resim aletleri çoktan hazırlanmıştı. Jean yatağa doğru yürüdü ve kapı arkasından kapandı. Jean yavaşça kravatını çekti. Maximilian hiçbir şey söylemedi. Sadece şövalesinin önünde bağdaş kurup oturdu. Öncekiyle aynı şeyi yapmaya meyilli görünmüyordu ve hafifçe diken diken olan kalbi yumuşadı.

Soyunurken soğuktan hafifçe titredi. Yavaşça yatağa uzandı. Yorganın yumuşaklığı onu karşıladı. Maximilian bir eliyle uzanırken diğer eliyle de kalemini oynatmaya başladı. Çok geçmeden kulaklarını gıdıklayan bir tıslama sesi duydu. Maximilian’ın ifadesiz elinden gelen bu ses, gerçek olamayacak kadar iyi hissettiriyordu. Jean bunu duydu ve Maximilian’a bakmak için döndü. Işık diğerinin yüzünde bir çizgi çiziyordu.

“……Neredeydiniz?”

Sorabilmesi için uzun bir süre geçmesi gerekti. Midesinde garip bir düğüm hissetti. Maximilian’ın bakışlarını hissedebiliyordu. Çizim yaparkenki bakışından çok farklı bir bakıştı bu. Daha net, daha zeki. Bir adama bakan bir adamın gözleriydi.

Maximilian ağırbaşlı bir ses tonuyla cevap verdi, “İmparatoru görmeye gittim.”

İmparator. Jean kaçmak üzere olan iniltisini güçlükle zapt etti. Maximilian kıkırdadı.

“Neden, beni ayakta görmek garip mi geliyor?”

Rüzgâr beyaz dişlerini uçuruyordu. Tuval yüzünün sadece yarısını gösteriyordu. Gülümsemesi yarısı kadar büyüktü. Jean başını hafifçe oynattı. Maximilian’ın yüzü biraz daha göründü, sonra tekrar kayboldu.

“Majestelerinin…… çok hasta olduğunu duydum.”

“Evet. Birkaç yıldır.”

Bir an için yüzüne bir gölge düştü. Jean bir süre onu izledi. Sonra Maximilian’ın ağzının kenarları tekrar normal pozisyonuna döndü.

“Bu yüzden Montespain’i çağırmak zorunda kaldım ve ancak bu sabah geldi ve onu Majestelerinin yatak odasına götürmem biraz zaman aldı.”

Montespain hasta imparatorun eski metresiydi. İmparatoriçe ile yaşadığı uzun bir tartışmanın ardından kendisine kuzeyde bir kale verildiğini ve saraydan gönderildiğini duymuştu ama şimdi geri dönmüştü. İmparatoriçe öleli çok oldu ve sarayın imparatora bakacak birine ihtiyacı vardı.

Ama aynı zamanda bu o kadar da basit değildi: Kaleyi çoktan terk etmiş olan eski metresi geri getirmek için imparatorun iradesi olmalıydı ve imparatorlar genellikle ölmek üzere olduklarını bildiklerinde böyle skandal kararlar alırlardı. Bu nedenle Montespain’in gelişi, mevcut imparatorun uzun hastalığının sona erdiğinin bir işaretinden daha azı değildi. Sonuçta…….

“Neden böyle görünüyorsun?”

Zamanı yakında gelecekti.

“……Birşey yok.”

Jean gözlerini indirdi. Kendini savunmasız hissetti, kendi sonunun yaklaştığı konusunda hiçbir aciliyet hissetmeyen bir adam. Hafifçe gülümsedi. İlk defa şu anda bu yatakta yatıyor olmaktan memnundu.

Sarayın hareketlerini anlayabilirse, işim biraz daha kolaylaşacaktı. Neler olup bittiğine dair hiçbir fikri olmayan Maximilian, kaşlarını hafifçe çatıp açarak resme dalmıştı. Sanki tüm dünyasını içeriyormuş gibi.

Seni aptal adam.

Jean yüzüne baktı ve düşündü. İhtiyaç ve kargaşa zamanı, İmparatorluğun Veliaht Prensi’nin çizip boyayacağı bir zaman değildi. Eğer Jean’in kendisi olsaydı, veliahtlık için Büyük Dük’le savaşmakla ya da Büyük Dük’ten başka bir gücün varlığına dair herhangi bir işaret aramakla meşgul olurdu ama onun tek yaptığı çıplak bir Jean çizmekti.

Acınası bir durum ama işe yarayacaktır.

Bu düşünce onu biraz sakinleştirmiş gibiydi. Asıl amacını hatırladı. Maximilian tarafından yakalanmak, ona aşık olmak ve Arşidük Robert’e varlığını göstermekti. Ve şimdi bu iş bittiğine göre, bu akşam Arşidük’ün evinde yemek yiyecekti, yani bu hedefe bir adım daha yaklaşmıştı.

“Bugün bana çok bakıyorsun.”

Maximilian sırıttı, belki de bu düşünceyle ona bir avcı gibi baktığı içindi.

Kalemini bıraktı ve şövalenin önünden çekildi. Sandalyesine geri oturarak sordu, “Ne düşünüyorsun?”

Jean tereddüt etti, kelimelerini dikkatle seçiyordu. Maximilian tarafından raydan çıkarılan planına şimdi geri dönecekti.

“Majestelerinin son anlarında…….”

Ağır ağır konuştu. Başını desteklemek için kollarından birini katlayarak, belli etmeden olabildiğince tereddütlü görünüyordu.

“Sizin Montespain’iniz olabilir miyim diye merak ediyordum.”

Majestelerinin Montespain’i, hükümetinin adı. En son ve en çok tercih edilenlerden biri olup olamayacağını soruyordu. Jean diğer adama baktı. Tek kaşını kaldırdı, çarpık bir şekilde gülümsedi.

“Benim Montespain’im mi?”

Maximilian sordu, sesi alaycı olmaktan çok şaşkındı. Jean utanmış gibi yapmak için ağzını çabucak kapattı.

“Ne zamandan beri benim Montespain’im olmak istiyorsun?”

“…… ağzımdan kaçırdım.”

Jean aklından geçenleri yanlışlıkla söylemiş biri gibi aceleyle ekledi. Çenesini biraz içeri çekti ve başını eğdi. Yerdeki halıyı görebiliyordu. Aynı anda, güm, güm, güm diye bir yürüme sesi geldi. Ayakkabıları gördü.

“Hayır.”

Çenesini kaldırdım. Artık tanıdık geliyordu. Jean birkaç kez gözlerini kırpıştırdı.

“Bu kadar sevimli bir şeyi dil sürçmesi diye geçiştiremezsin. Bana bak.” diye fısıldadı adam. Dudağını bir kez sertçe ısırdıktan sonra başını kaldırdı. Sanki ulaşılamaz bir şeye bakıyormuş gibi hüzünle.

Gözleri buluştu. Maximilian gülümsedi. Başka bir şey söylenmedi. Jean gözlerini kaçırdı. Böyle ani bir sevgi gösterisinin şüphe uyandıracağını anlamak kolaydı.

Gözlerini devirerek şöyle dedi, “Durun, endişelenmeyin, sanırım kendimi kaptırdım, sadece…… biraz önce……. biraz…….”

Ve sonra durakladı. Yüzü rahatlamış olan Maximilian onun bir sonraki sözlerini bekledi. Adam ona kafesteki bir serçe gibi baktı. Onu daha önce gördüğü aynı gözlerle.

“Biraz kafam karıştı…….”

Nasıl olur da o bahçede duran adamla aynı adam olabilirdi, o kadar zekice konuşan aynı adam, aynı ses, aynı konuşma tarzı, o kadar net olan aynı gözler? Bir şey dikkatini dağıtmıştı. Konuşmasını bitirdiğinde Jean kendini toparladı. Bir an için de olsa, küçük inciyi Maximilian’ın üzerine bindirdiği için kendini aptal gibi hissediyordu.

“Geçen gün mü?”

Maximilian başını iki yana salladı, ayağa kalktı, Jean’i yavaşça yatağa geri itti ve sonra bir şey hatırlamış gibi söyledi, “Ah. Marki Rubin’in ziyafetindeki öpücükten mi bahsediyorsun?”

Kaşlarından biri hafifçe kalktı. Jean’in çenesinin altını bir köpeği severmiş gibi okşayarak kıkırdadı.

“Jean.”

Ses tonu çocuksuydu.

“Bunu bilmeyecek kadar küçük değilsin ve bunu bilmemesi gereken türden biri de değilsin.”

“…….”

“Hem bu da ne böyle, ha?”

Haklı bir noktaydı ama sesinde şimdiden bir eğlence vardı. Jean bunu anlamakta gecikmedi; özür dilemeye gerek yoktu.

“Hayır, her neyse.”
Maximilian önce başını eğdi ve fısıldadı, “Pes etmeyi reddeden bir öfkem var.”

Sonra dudakları kısa bir süre buluştu. Bir kuşun gagalaması gibi bir öpücüktü bu. Jean öpücüğü kabul etmek için dudaklarını açtı, onu elinden tutup kendisine doğru götürdü. Maximilian itaatkâr bir şekilde yatağa tırmandı, dilleri zahmetsizce iç içe geçti. Keskin koku tekrar burnunun ucundan geçti ve bunun ilgi olmadığını kendine hatırlatmak için dişlerini sıkmak zorunda kaldı.

Hayır, hayır, hayır.

Yanaklarını değerli bir şeyi tutar gibi tutan ve onu öpen kişi o değildi. Özlemini çektiği kişi, parmak uçlarında kalem lekeleriyle yatağa tırmanıp dudaklarını yalayan ve dişlerini sıyıran kişi, onun kurtarıcısı olmaktan çok uzaktı. Bunu yapmak zorundayım, diye düşündü Jean elini onun elinin üzerine koyarken umutsuzca, yoksa bir yerlere çekilip gideceğim. Rasyonel olarak bunun doğru olmadığını biliyordu ama yine de yaptı.

“Ekselansları…….”

Nedenini merak ediyorum.

“Bana ilk adımla hitap edebilirsin Jean. Bugün bana çok güzel görünüyorsun.”

Neden, gerçeği bildiğim halde.

“……Maximilian.”

Bu dudaklar ne kadar tatlı.

Jean dizlerinin üzerine çöktü ve ona baktı, gözleri ince işlenmiş mücevherler gibiydi. Adam ona sanki çok değerliymiş gibi bakıyordu. Dudakları alnında taç yaprakları gibi duruyordu, parmakları çenesinde ve kulaklarının arasında geziniyordu. Nefesi onu gıdıklıyor gibiydi. Jean rakibine boş gözlerle baktı.

Maximilian, yüzünde hâlâ bir gülümsemeyle sordu, “Neden? Bugün yine östrojene mi ihtiyacın var?”

Sözleri alaycıydı ama kızgın değildi. Olsa olsa, cevabı zaten bildiği için kızgındı. Jean elini uzattı. Maximilian’ın eğik duran başının arkasını kavradı ve onu nazikçe ayağa kaldırdı. Tıpkı Maximilian’ın daha önce bahçede yaptığı gibi.

Başını salladı. Bir gün boğazını kesmeye geleceğim, diye düşündü.

2. Cildin Sonu
.
.
.

Bunu yapma Jean💔

Rainbow-Novel'in serileri